نسیم مرگ

مجنون مثلِ من به انتظار لیلی نشست

اینقدر طولانی که زیر بار اشکها شکست

کُجای داستانم که دویدم و هنوز نیمه راهم

روی زمین به دنبال آن زیبای همچو ماهم

در کویِ نیک نامان ما را گذر ندادند

تبِ دوری و انتظار به عاشقان فِتادند

نیست دیگر فرصتی از برای انتظار

وقت رفتن است، دلا کوله بار بردار

باید رفت که آسوده بخوابند دیگران

من نباشم نیست دردی در میان

نسیم مرگ می آید، باز است آغوشم

به بازی روزگار، دنیا یاد است و من فراموشم

رسید وقت رفتن، باید دل کند و آسمانی شد

تا رسیدن به رهایی، باید کمی بی نشانی شد