باران

بگذار لبانت را بر هم، چشم هایت را باز کُن

بگذار دیوانه اَم کند نگاهت، اِشوه ای آغاز کُن

عاشقت هستم و این نه تقدیر است و نه اتفاق

بگذار باران ببارد، برایِ دلِ خشکیده من، ناز کُن

سخت است ببارد باران تو نباشی

پَرسه زدن در خیابان و تو نباشی

تو وجودت از زمین نیست، تو از آسمانی

تو از بهشت آمدی، مسافرِ دریا و بارانی

تو نگاری از طاووس داری و عطرِ اقاقی

تو سر منشاءِ عشقی و دلیلِ عاشقی

طعمِ شیرین بوسه اَت شِفای درد است

آغوشِ گرمت پناهِ شب هایِ سرد است

تمامِ روز چشم انتظارِ غروبِ می مانم

شب که شد از نو نام تو را می خوانم

لحظهِ خوبِ دیدار و رقصِ با تو، زیرِ باران

چه می خواهم دیگر، کاش نشود پایان

تو را چشم در راهم، گُذری کُن از کنارم

بُگذار با عطرِ دامنت، مثلِ باران، ببارم

 

به عشقِ من بیا؛ بگذار جان بگیرم دوباره

بگذار آرام شود با تو، این دلِ هزار هزار پاره

آغوشِ تو، گرمایِ پُر مهرِ خورشید است

نگیر آغوشت را از این کودکِ عاشقِ بیچاره

 

کلبه آرامش...