میانِ راه

گریست اما عیبی ندارد...

او که بود...

دیگر نیست، عیبی ندارد....

او که جز من به آغوشی عادت نداشت...در آغوش.... آه...

در آغوش دیگریست...عیبی ندارد...

میان راه، تَرسم از این بود، تنها بمانم...

این خودِ تنهاییست...عیبی ندارد...

تو بخند؛ چه با من و چه به من...

حقم نیست...عیبی ندارد...

عیبی ندارد دوستم نداری...عیبی ندارد دلتنگم نیستی...عیبی ندارد عاشقم نیستی...

زندگیست...عیبی ندارد...

باشد.. برو... خوشختی ات آرزویم بود...

این بدبختیست...عیبی ندارد..

برو بگذار مهتاب ببارد در شبِ من...

رسمِ عاشقیست....

عیبی ندارد