وصال

آنکه عشق آفرید پس چرا وصال نیافرید             آنکه عاشق شد جُز تنهایی چیزی ندید

رسمِ عاشقی این است... دل باید داد             آنکه عاشق شد از زمین و زمان دل برید

ندا آمد از هر سویِ جهان، اما عاشق               جز صدایِ معشوق، صدایی هرگز نشنید

دلم اسیر بود ... اسیرِ این روزگار                          این دل با دستان تو از این قفس پرید

تو اکسیر عشقی و عُمری دوباره                   همچو نسیمِ روح بخشی که به جانم وزید

لاله و نرگس و شقایق برایم تویی                                 دستِ تقدیر اما، برایم تو را چید

من مستِ نگاهت شدم از آن روزیکه                            جانم از ساغرِ لعلِ نگاهت نوشید

بازگرد ای رفته از دستِ دلم ای، نور دیده                    بدان که دل هنوز به دیدنت دارد امید

گر تو ببخشائیم، روشن میشوی در من              آنقدر که خاموش کُنم بی تو این خورشید